In 2004 trok ik vier maanden uit om over land te reizen van mijn huidige woonplaats Rotterdam naar Tomohon, het dorp in Indonesië waar ik opgroeide. Alles bij elkaar schat ik het op zo’n 25.000 kilometer, afgelegd met de trein en bussen van alle formaten, per taxi, jeep, op boten en veerpontjes, en natuurlijk te voet. De thuisblijvers stuurde ik af en toe een nieuwsbrief.
Ook dit jaar weer zullen meer Nederlanders slachtoffer worden van Zuid-Franse snelwegen dan van het internationale terrorisme en andere enge dingen. Logisch dat ik ook in 2004 de Provence mijd als de pest en veiliger oorden opzoek.
Na drie nachttreinen ben ik in Istanbul beland. Deze mail is verzonden vanuit een internetcafé aan Istiklal, de Lijnbaan van Instanbul, maar dan ook nog met allerlei hippe uitgaansgelegenheden en consulaten. Zoals het Britse, dat eerder dit jaar door een bomaanslag getroffen werd. Het ziet eruit alsof er een flinke renovatie gaande is, maar de vlag hangt fier in top.
Het oogt in elk geval nog beter dan het ministerie van defensie in Belgrado, dat alweer enkele jaren geleden een voltreffer kreeg. Belgrado was mijn eerste tussenstop. Mijn tweede tussenstop, Plovdiv (Bulgarije), kan ik overigens ook aanbevelen. Geen bommen daar, al werkt de aanleg van een snelweg dwars door een Romeins amfitheater natuurlijk ook niet bevorderlijk voor het aangezicht van je stad.
Visum
Gisteren heb ik 25 km door Istanbul gelopen, met als sluitstuk een poging om de Bosporus brug te voet over te steken naar Azië. Dat wordt door de autoriteiten niet aangemoedigd, blijkens de hoge hekken die her en der stonden. Gelukkig dachten anderen in het verleden net als ik daar anders over, want in het hek zat een groot gat met een pad erdoorheen. En tussen de vangrails en de reling kon je goed lopen. Het verkeer is zo druk dat het toch maar een beetje voorbij sukkelt. Helaas, net toen ik de eigenlijke brug bereikt had en zowaar iets van een wandeldek zag liggen, stond daar een agent die mij subiet op de eerste passerende bus zette. Zo werd het hoogtepunt van mijn dag een twee minuten durende deceptie.
Sommigen van jullie weten dat mijn grootste zorg nog het verkrijgen van een Iraans visum was. Er lagen allerlei plannen klaar. Ik zou na de eerste aanvraag in Istanbul wat rondreizen naar Edirne en Iznik, dan terugkomen om te vragen hoe het ermee stond. Bij afwijzing zou ik het in Ankara of Erzurum opnieuw proberen. Het noodplan was vliegen naar Karachi. Kortom, er was diep over nagedacht. Toch bleek ik nog een scenario over het hoofd gezien te hebben, namelijk dat de ambtenaar van dienst mijn papierwinkel zou bekijken en zeggen: okay, morgen ligt uw visum klaar. Kortom, woensdag pak ik de pont naar Azië en daarvandaan de eerste van een reeks bussen verder naar het oosten.
