Het blijft natuurlijk linke soep, jezelf voor een hoge plek kandideren op de GroenLinkse lijst. Al heb je nog zo’n dikke aanbeveling van de kandidatencommissie, als je presentatie een beetje hapert, zoals bij Bert van Boggelen en Jaap Dirkmaat gisteren, ben je zo weg. Het congres heeft namelijk maar een beperkte boodschap aan het werk van de commissie. Het oordeelt voor een belangrijk deel op basis van een babbeltje van twee minuten.

Toen het congres de lijst door de gehaktmolen begon te halen, deed Marijke Vos nog een wanhopige poging om haar advies te redden, maar ze werd op boegeroep onthaald. Begrijpelijk: een ontketend congres wenst niet tot de orde geroepen te worden. Met de resulterende lijst is niet zoveel mis, maar het zal in de toekomst wel lastiger worden om prominenten voor een topplek te interesseren, gezien het vergrote afbreukrisico.

In de gelederen der officials zal nu wel weer nagedacht worden over veranderen van de procedures. Dat is niet nodig. Met een betere invulling van de huidige kun je ook al een heel eind komen.

Net als in het geval van het referendum denk ik dat sommige congresleden bij een vollediger informatievoorziening anders gestemd zouden hebben. Ook ik was af en toe kwijt wie ook alweer wie was. Dat werkt in het (oneigenlijke) voordeel van de kandidaat die zich het laatst gepresenteerd heeft. Het moet toch mogelijk zijn, bijvoorbeeld met een kleurcode, bij iedere stemming aan te geven welke kandidaat door de commissie in welk blok geplaatst is. Ook zou de lijst van reeds gekozenen, met kleurcode, continu in beeld moeten zijn. Dan houdt het congres in elk geval een beetje zicht op de kluts die ze aan het maken is.

Daarnaast zou de kandidatencommissie haar opdracht iets anders in kunnen vullen. Het is natuurlijk hartstikke sympathiek om jonge beloftes als Niels van den Berge en Nadya van Putten een plekje onderin de lijst te gunnen, maar dan kun je er donder op zeggen dat ze gaan campaignen om direct in het parlement te belanden. Als je ze daarvoor niet geschikt vindt, dan moet je ze de gelegenheid ook niet bieden en in plaats daarvan meer mensen als Ruart Ganzevoort en Ahmed Harika naar voren schuiven, van wie je weet dat ze een plekje onderin ook prima vinden.