Het is jammer dat ik er niet bij was, toen Jelle Brandt Corstius op een cruiseschip vol bejaarden een paar dagen op de Witte Zee dobberde. Dan had ik lekker tegen hem aan kunnen babbelen over mijn avonturen op een bijna leeg cruiseschip langs de Chileense zuidkust, in gezelschap van een grote drankvoorraad (pisco sour, lekker!) en een Amerikaanse snowboardster die ik een paar dagen daarvoor in een hotel had opgeduikeld. Of ik had hem pesterig kunnen uitleggen hoe je in Turkije binnen een dag een visum voor Iran ritselt.
Dan had Jelle zich in zijn eentje in zijn hut nog ellendiger gevoeld dan hij zich toch al voelde, en was zijn Arctisch Dagboek (essay, m’n neus) nog tragikomischer op papier beland dan nu. Een gemiste kans dus, maar wel een gemiste kans die je een uurtje op een permanente glimlach trakteert.
