Alex Boogers ken ik uit de tijd dat hij zijn eerste korte verhalen publiceerde in een literair tijdschrift waar ik redacteur van was. Sindsdien had ik zijn carrière wel gevolgd, maar niets meer van hem gelezen. Alle reden dus om met extra belangstelling Wanneer de mieren schreeuwen te lezen, een novelle gebaseerd op de tragische dood van Sedar Soares.

Het boek begint als een raamvertelling die eigenlijk overbodig is. Al snel duikt de vertelling de familie van Sedar, die hier Socrates heet, in. De verteller blijft, maar de reden waarom hij vertelt blijkt niet meer relevant. Boogers neemt de tijd om de achtergrond en het voetbaltalent van Socrates uit te diepen. Daarvoor heeft hij duidelijk veel interviews afgenomen en dat wreekt zich. De novelle blijft op afstand van zijn personages. Er wordt verslag gedaan van wat ze doen en denken, maar bovenop de handeling zit je als lezer nooit. Het is alsof je een voetbalwedstrijd op televisie kijkt, niet op de tribune: je ziet het gebeuren, maar je bent er niet bij.

Alex Boogers staat te boek als een stilist. Dat is zeker waar, al neemt hij ook weinig risico, met korte, afgemeten zinnen die goed passen bij de hardheid van de verhalen die de voormalige kickbokser graag vertelt. Die strakke stijl draagt bij aan de afstandelijkheid in de vertelling, die niet lijkt te passen bij dit onderwerp, dat om nabijheid bij de personages vraagt. Al met al bepaald geen slecht boek, maar onderwerp en vertelstijl matchen niet helemaal.