Siegfried Lenz – Een minuut stilte

Een minuut stilte van Siegfried Lenz begint met de herdenkingsbijeenkomst die duidelijk maakt dat het slecht is afgelopen met lerares Engels Stella, die in deze novelle een liefdesrelatie heeft met haar leerling Christian. Plaats van handeling is een havenstadje aan de Oostzee, ergens in de jaren vijftig, toen je in Duitsland gewoon naar Benny Goodman mocht luisteren.

Het is zomer, het broeit aan de waterkant. Christian vaart toeristen rond met de boot van zijn vader, Stella gaat een keertje mee, ze gaat nog een keer mee. Zo gaan die dingen. En toch wringt het. Dat komt omdat het verhaal verteld is vanuit het perspectief van de jongen. Waarom hij voor Stella valt, is wel duidelijk – een puber die reageert op het aantrekken en afstoten door een mooie jonge vrouw. Maar wat ziet zij in ’s hemelsnaam in hem? Ze vindt dat hij niks van Animal Farm begrepen heeft, maar verder?

Siegfried Lenz is een grootheid. Stilistisch is de novelle dan ook dik in orde. De opbouw is evenwichtig, de spanning over Stella’s lot wordt zorgvuldig opgebouwd zonder dat het plot de sfeertekening overschaduwt. Lenz beheerst ook de kunst genoeg raadsels te laten bestaan (heeft Stella nog meer minnaars?) om de lezer gretig te houden. Maar als je eenmaal vermoedt dat Christian een saaie drol is, ondergraaft dat toch de geloofwaardigheid van deze ‘zomeridylle’.