I am the laugh of a kookaburra. I am a currawong. I am a galah. I am a lyre because I am a lyrebird. I am a performer and I am superb.

Puur op die ene zin kocht ik de verhalenbundel Second Hand Rain van de Welshe schrijfster Georgia Carys Williams. Het zinnetje duidde op een kleurrijk personage. Maar het hoofdkarakter bleek daadwerkelijk een liervogel te zijn, een performer van jewelste, die in de dierentuin van Adelaide belandt nadat haar bos aan de kettingzaag ten prooi gevallen is.

Vogels, kinderen, een zeemeermin – geen van de karakters in Williams’ verhalen zijn standaard. De gebeurtenissen zijn niet uitzonderlijk, maar je krijgt ze wel vanuit een onverwachte invalshoek beschreven. Zo’n perspectief is knap, maar een verhaal gaat er niet van meeleven. Af en toe smokkelt Williams ook, kruipt ze bijvoorbeeld even in de rol van alwetend verteller om iets duidelijk te maken dat het kind niet zou opmerken.

Eén verhaal springt eruit, My sister the conductor. Over een jonge vrouw die haar dove zus, die ze altijd gehaat heeft, in huis neemt na de dood van hun moeder. Ze ontdekt dat ze intiem met haar kan communiceren door de trillingen die haar orgel produceert. Het zal geen toeval zijn dat dit het meest conventionele verhaal in de bundel is. Je voelt de kracht van Williams als schrijfster, maar ook dat die nog tot wasdom moet komen.