Michael Köhlmeier: Der Unfisch & Sunrise

Ontdekt op vakantie in Oostenrijk: het werk van Michael Köhlmeier. Gevierd in eigen land, met ruim dertig werken op zijn naam, maar in Nederland niet bekend. Eén vertaling heb ik kunnen vinden. Ik las Sunrise en Der Unfisch. Met name de laatste is een fraaie parabel over liefde en hebzucht.

Het begint zo. Op weg naar een bergdorp overlijdt de artiest Roberto. Hij laat een opgezette walvis na, die tijdelijk op het dorpsplein geparkeerd wordt. Bijna een jaar later arriveert Sophie in het dorp om het graf van haar oom te zien en haar erfenis te claimen. Ze neemt haar intrek in de walvis. Wanneer ze de liefde bedrijft met de treurende Carl, verschijnt plotseling diens verloofde Maria op de stoep, die hem bij het altaar had laten staan. Een vrijpartij met Sophie blijkt wensen in vervulling te laten gaan. Zodra het dorp daar achter komt, zijn de rapen gaar.

Verhalenverteller

In Sunrise vertelt een lifter een verhaal, terwijl hij en zijn maat in de vroege ochtend een ritje proberen te regelen. De Dood maakt een uitglijder: hij treft stripteasedanseres Rita Luna in plaats van sjacheraar Leo Pomerantz. Rita protesteert. Om het goed te maken geeft de Dood zowel Leo als Rita een half uur om een betoog te houden waarom juist hij of zij in leven zou moeten blijven. Maar het lijkt erop dat de Dood geen van beider levensdrang overtuigend vindt.

Michael Köhlmeier is in alle opzichten een verhalenverteller. Allebei de novellen hebben een verteller die op de voorgrond treedt. Het draait om het plot, niet om de karakterontwikkeling. Diepgravende literatuur is het dan ook niet. Maar als je een uurtje vermaakt wilt worden zit je bij Michael Köhlmeier goed. Met name Der Unfisch, dat ook verfilmd werd, is een fantasierijk verhaal met een absurd plot dat zich volkomen logisch ontwikkelt als je meegaat in de premisse van de magische walvis.