In de week dat Kazuo Ishiguro de Nobelprijs voor de literatuur won, ging ik naar de bioscoop voor Blade Runner 2049, het vervolg op de klassieke jarentachtigfilm. Die twee zaken hebben meer met elkaar gemeen dan je op het eerste gezicht zou zeggen.

Blade Runner is op het eerste gezicht een dystopische thriller. Om het zware werk op te knappen kweekt een bedrijf biologische androïden, ‘replicanten’, die na een bepaalde tijd “met pensioen gestuurd” worden. De eerste film draaide om een groepje tegendraadse replicanten, die helemaal niet op de vastgestelde datum doodgemaakt wilden worden. Blade runners zijn de premiejagers die hen opsporen en uitschakelen. In deze tweede film is er een gehoorzamer model. K is er zo een. Hij is zelf een blade runner, die oude modellen moet afmaken.

Dat leidt tot de nodige actie, maar bovenal tot de vraag: wat maakt een mens een mens? De androïden verschillen alleen van mensen omdat ze niet geboren zijn, maar gekweekt. Daarom hebben ze geen ziel en is hen uitschakelen geen moord. Net als in Ishiguro’s roman Never let me go. Al waren de kweekmensen daar bedoeld voor orgaandonaties in plaats van werk in de mijnen. De afstandelijke loyaliteit van K ten opzichte van zijn chef Joshi deed me dan weer denken aan The remains of the day.

Dik verdiend

Blade Runner 2049 is een science fiction film, maar met filosofische inslag, die verder gaat dan een paar one-liners. Regisseur Denis Villeneuve neemt bijna drie uur de tijd om in lange shots de twijfel van K in beeld te brengen, als hij na een routineklus aanwijzingen vindt voor een replicant die zwanger is geweest. Hij krijgt de taak het kind op te sporen en te doden. Maar hij blijkt niet de enige te zijn die op het spoor zit – en meer ga ik over het ingenieuze plot niet zeggen.

Alles valt op zijn plek in de film. Het tempo, het schrijlingse licht, de echo uit het eerste deel, het geserreerde acteerwerk van onder andere Ryan Gosling, Robin Wright en Sylvia Hoeks. Dik verdiend, die vijf sterren die de kranten eraan gaven.