White teeth van Zadie Smith was als debuutroman zo overweldigend dat ik mij afvroeg of de auteur daarna niet klaar zou zijn. Alles geschreven wat op de tong lag, wat viel er nog meer te zeggen? Ik besloot mezelf de teleurstelling te besparen en las niets meer van haar. Tot Swing time.

De naamloze hoofdpersoon van Swing time heeft een Jamaicaanse moeder en Britse vader, net als Smith zelf. Met haar vriendin Tracey deelt ze de liefde voor dansen. Waar Tracey daarmee doorgaat, kiest de hoofdpersoon voor een universitaire studie. Later wordt ze de persoonlijk assistent van popzangeres Aimee (denk: Madonna meets Lady Gaga). In die rol raakt ze betrokken bij een liefdadigheidsproject in Gambia. Aimee wil in een afgelegen dorp een meisjesschool stichten.

Enorme kluts

Het resultaat is een enorme kluts. De verhaallijn over de verhouding tussen Tracey en de hoofdpersoon (een typisch Brits drama over klasse) staat geheel los van de rest. De beschrijvingen van het popwereldje zijn oppervlakkig. En de observaties over Gambia zijn absoluut interessant, maar het is niet duidelijk waarom de popster haar persoonlijk assistent daarheen zou afvaardigen. Ze brengt er veel tijd door, maar lijkt niet meer te doen te hebben dan een beetje rondhangen met de mindset van een backpacker.

Is Swing time een slecht boek? Dat kun je nou ook weer niet zeggen. Zadie Smith is een begenadigd verteller, die je plezierig door het verhaal loodst. Maar inderdaad, het niveau van White teeth wordt nergens gehaald. Toch jammer.