Als vervolg op “het blogje” (dank, dank voor al uw clicks en shares) vroeg de Volkskrant me om het op video te herhalen. Kort, uiteraard, maar niet met minder plezier. Hier:
Het filmpje maakt onderdeel uit van een special over identiteit, op de site en in de papieren krant.
Ophef! Er ging een gerucht dat de NPO in een spotje ‘december’ zou zeggen in plaats van ‘Kerst’. Allerlei types over de rooie, want verkwanseling van de Nederlandse cultuur en zo. Terwijl Kerst al lang verkwanseld is, aan de heidenen (die “Kerst” nu met evenveel gemak als hefboom gebruiken om moslims ervoor aansprakelijk te stellen). Laat me even uw geheugen opfrissen:
Welnu, de rant is de seculiere variant van een ouderwets Hollands genre, namelijk de donderpreek. De spreker strooit in een strakke monoloog de toorn des Heren uit over zijn gehoor. De toegesprokene is zondig, en zal dat weten. Redding is slechts mogelijk indien men tot inkeer komt en zijn leven betert. Met de brenger van het Woord valt niet te onderhandelen. Zijn gelijk is onwrikbaar.
De rant heeft wel wat extra vormeisen, bovenop de eloquentie. De belangrijkste daarvan is humor. Er mag wel iets doorschemeren van de postmoderne nieuwlichterij die zelfs van de strengste dominee enige relativeringsvermogen verlangt. Die humor mag echter niet ten koste gaan van de dwingendheid van de boodschap. De rant is geen farce. Ook lezers zonder gevoel voor humor krijgen de moraal in het gezicht geduwd. De woede is gespeeld, maar tegelijkertijd doodserieus. De spreker wil immers iets bereiken. Zijn gehoor moet iets gaan doen.
Linkse partijen ontfermen zich graag over de minder bedeelden in een samenleving, in een klassiek verbond tussen elite en rafelrand. Dat is mooi. Maar het is ook minder mooi. Al te opzichtige steun aan emanciperende bevolkingsgroepen vermindert namelijk bij die groepen het gevoel van eigenaarschap van het emancipatieproces. GroenLinkse reflexen behoeven bijstelling.
In de jaren negentig van de vorige eeuw woonde ik aan de Dordtselaan, ooit een van de sjieke allees van Rotterdam-Zuid, boven een snackbar waarvan de geur permanent in mijn appartement hing. Boven mij woonde een zeeman die er meestal niet was. Was hij er wel, dan hoorde ik iedere stap die hij zette op de kale houten vloer. Daar weer boven zat aanvankelijk een bordeel. Later woonde er een omvangrijke Turkse familie, die herhaaldelijk zoveel rijst door de afvoer spoelde dat deze verstopt raakte. Dan kwam het water bij mij door het plafond. Een keer, toen ik er niet was, trapte de politie mijn voordeur in om de bron van het water te zoeken dat door de vloer de snackbar in druppelde.
Aan de overkant van het portiek woonde een Nederlands gezin, een echtpaar met twee dochters. Hij was een afgekeurde boekhouder, die bijkluste in de videotheek. Zij was prostituée geweest, maar deed nu alleen nog striptease. Samen dreven ze een kleine escortservice. De buurvrouw had een pc gekocht, omdat ze een boek wilde schrijven over ‘het vak’, waar ze vanuit de zorg ingerold was. Het was misschien geen droombaan, maar ze was mensen van dienst, en dat was goed. In elk geval was het niet zielig. Dat wilde ze graag vertellen. In de zomer hield de buurvrouw het portiek nat om te voorkomen dat junks er kwamen chinezen. Wanneer ik op vakantie ging, gaf ik haar de sleutel. Dan gaf ze de plantjes water en maakte ongevraagd schoon.
StackExchange is een netwerk van Q&A sites. Je kunt er vragen stellen en hopen dat je antwoord krijgt van experts op het betreffende gebied. Toen ik bezig was mezelf WordPress aan te leren heb ik er veel aan gehad. Dus toen ik halverwege mei wat tijd over had, meldde ik me aan om andermans vragen te beantwoorden en opgedane kennis te delen (klik vooral even om te bekijken hoe zoiets eruit ziet).
Het blijkt iets verslavends te hebben. Niet alleen omdat je in de hiërarchie kunt stijgen doordat medegebruikers je vragen en antwoorden liken, maar ook omdat er een sociaal netwerk aan vasthangt, via een chatfunctie die je pas ontdekt als je wat serieuzer kijkt hoe de site in elkaar zit. Nerds onder elkaar kunnen het erg gezellig hebben, ongeacht of ze nu in Hyderabad, Portland of Reykyavik zitten.
Natuurlijk heb ik weer eens een bezigheid gevonden waar ik niet rijk van ga worden. En het heeft ook iets frustrerends om iedere ochtend bij het inloggen een handvol Indiërs aan te treffen met luie vragen over hun webshop (gelukkig denkt mijn collega in Hyderabad daar hetzelfde over, dus ik hoef niet te denken dat het iets cultureels is of zo). Maar open source software is en blijft een mooie uitvinding die het verdient om werk van te maken.
De Ab Harrewijn Prijs 2016 gaat naar de stichting Here to Support, die educatieve en culturele ondersteuning geeft aan vluchtelingen die geen verblijfsvergunning in Nederland krijgen, maar ook niet kunnen worden uitgezet. De bekendmaking vond plaats op vrijdag 13 mei om 16.30 uur in de Pauluskerk te Rotterdam.
Here to Support verstrekt geen humanitaire zorg, maar richt zich op het zichtbaar, hoorbaar en weerbaar maken van deze groep vluchtelingen. Essentieel is de ervaring van enige controle over het eigen leven. Here to Support zet educatieve en culturele projecten op die het de vluchtelingen in limbo mogelijk moeten maken om te leren, om zich te uiten en om op constructieve wijze aan de toekomst te werken. Op deze manier ondersteunt Here to Support het emancipatorische karakter van het vluchtelingencollectief We Are Here.
Lees verder op de site van de Ab Harrewijn Prijs
Het is ieder jaar weer een vreugde om te organiseren, deze prijs – dit jaar alweer voor de veertiende keer. Alle vijf genomineerden hadden een indrukwekkend verhaal en de kracht om daar een positieve wending aan te geven. In de nazit met de jury gisteren zaten we meteen al vol ideeën voor volgend jaar.
Emmaus Haarzuilens, een van de trouwe sponsors van de Ab Harrewijn Prijs, bestaat vijftig jaar. Dat werd gisteren gevierd. Het gebeurt niet vaak dat een organisatie een receptie geeft, maar dat die aanvoelt als een feestje bij iemand thuis. Alles tot in de puntjes geregeld, maar toch een informele sfeer creëren – het is niet iedereen gegeven. Jammer dat ik wegens een volgend feestje vertrekken moest toen net de pisco sour werd rondgedeeld door de Peruaanse enclave in de gemeenschap.
Mensen kennen Emmaus vooral van de kringloopwinkels overal in het land. Daarachter bevindt zich echter een internationale beweging van mensen die, meestal in woon-werkgemeenschappen, zich ontfermen over hun medemensen. ‘Je bezig niks en hebt alles’ heet het boekje dat ter gelegenheid van het jubileum gemaakt werd. In de afgelopen vijftig jaar maakten zo’n duizend mensen korte of langere tijd deel uit van de gemeenschap. De tweedehands goederen leverden genoeg op om de gemeenschap in stand te houden en ook nog eens 3,5 miljoen euro uit te delen aan projecten. Een bewonderenswaardige prestatie.
Bijna 35 jaar geleden kocht ik mijn eerste elpee, Upstairs at Eric’s van Yazoo. Experimentele synthesizermuziek van Vince Clarke, die uit Depeche Mode afkomstig was, in combinatie met de bluesy stem van zijn voormalige klasgenote Alison Moyet. Het kostte me enkele jaren om de plaat (en de enige andere die het duo nog zou maken) helemaal te doorgronden en te waarderen.
Nadat ik op reis in de Verenigde Staten en Japan bijzondere edities op de kop had getikt, ontpopte ik mezelf tot verzamelaar. Om die verzameling bij te houden maakte ik een catalogus, door informatie bijeen te sprokkelen uit mijn eigen collectie en die van enkele andere fanaten. Die discografie staat sinds een jaar of tien online.
Kortom, het werd tijd om die site eens een update te geven. Het paasweekend was daar een mooi moment voor. De Yazoo site ziet er totaal anders uit dan mijn persoonlijke pagina’s, maar wordt zoals al mijn sites aangedreven door hetzelfde, zelfgebouwde WordPress-thema.
Komende nacht is het vijftig jaar geleden dat in Indonesië de Kudeta plaatsvond, een raadselachtige gebeurtenis waarbij de presidentiële garde met vermoedelijke steun van de links-nationalistische president en de communistische partij de complete legertop ontvoerde en deels ombracht, behalve die ene generaal die parate troepen in Jakarta had en die vervolgens de rebellie neersloeg en de macht greep. In de nasleep werden tenminste 500.000 als communist aangemerkte mensen vermoord en een veelvoud daarvan gevangen gezet.
In die nasleep groeide ik op in Makassar, uiteraard onwetend van de gebeurtenissen. Slechts af en toe drong de grauwe werkelijkheid ongeweten mijn wereld binnen, bijvoorbeeld toen de juf mij bij zich riep en zei dat ik voortaan op maandag geen sandalen meer aan mocht. De val van Saigon was hard aangekomen in Indonesië en de nationalistische rituelen, zoals het maandagse hijsen van de vlag, werden strak aangetrokken. Daar hoorden geen sandalen bij. Hieronder een oude column met een andere herinnering uit die tijd.
Lees verder De nasleep van de Kudeta
Zo, het heeft een weekend gekost, maar mijn portfolio als wetenschapsjournalist staat nu als een huis op Technolo. De komende weken zal ik er nog meer content op zetten. Check vooral de special ‘Duurzaam tot in details’ (liefst op groter scherm dan een mobieltje). Dat is waar online journalistieke producties in de toekomst naartoe gaan, denk ik. Alleen een tekst schrijven zal niet meer genoeg zijn.
Voor de techies onder mijn lezers: de site is gemaakt met WordPress. Daarvoor heb ik een eigen framework gebouwd waar inmiddels zo’n tien sites op draaien. Het coderen van dat framework heeft wat meer tijd gekost dan een weekend, maar nu heb ik dus wel een stuk software waarmee ik in een paar uur met point-and-click complexe sites in elkaar kan zetten. De special is maatwerk met wat inline javascript.
In de novelle Im Kopf von Bruno Schulz van Maxim Biller schrijft de hoofdpersoon (die echt bestaan heeft) een brief aan zijn collega-schrijver Thomas Mann ... »»»Maxim Biller: Im Kopf von Bruno Schulz
Informateurs Elbert Dijkgraaf en Richard van Zwol gaan met de vier beoogde coalitiepartners PVV, BBB, NSC en VVD werken aan het consolideren van het onderlinge ... »»»Informateurs stellen wantrouwen centraal
Thierry Baudet heeft een vioolkist met een sloophamer laten bezorgen bij Jesse Klaver bij wijze van goedmakertje voor de bedreiging die hij gisteren uitte. 'Ik ... »»»Baudet biedt Klaver sloophamer aan
Canoeing in the Wilderness klinkt avontuurlijker dan 'Studeerkamergeleerde gaat kamperen', maar dat laatste dekt dit reisverslag van Henry David Thoreau beter. Het beslaat een week ... »»»Henry David Thoreau: Canoeing in the Wilderness
In cold blood van Truman Capote is een controversiële klassieker op de grens van fictie en journalistiek. Het reconstrueert in detail de moord op een ... »»»Truman Capote: In cold blood
De Nederlandse regering heeft met drones enkele honderden broodjes kaas afgeworpen boven Gaza. De Israelische premier Netanyahu reageerde woedend op de 'steun aan terroristen'. Demissionair ... »»»Nederland dropt broodjes kaas in Gaza