Siliconen, piercings en rfid-chips

000a28

In de onlangs verschenen verhalenbundel ‘Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken’ verhaalt de jonge Rotterdamse schrijver Yusef el Halal over de hilarische pogingen van een Marokkaanse jongen om de Baja Beach Club binnen te komen. De Baja, zo weet hij, is de plek waar zoveel gewillige blonde vrouwen rondlopen dat je als gezonde Hollandse jongen niet weet waar je kijken moet.

Helaas, Mehmed komt er niet in, zelfs niet wanneer hij de moeite heeft genomen om zijn haar te kroezen en zijn gezicht zwart te maken met schoensmeer. Negers worden namelijk niet geweigerd bij de Baja, zoveel staat volgens hem vast. Dat overkomt je alleen structureel als je Marokkaan bent, en verder incidenteel als je er niet ordi genoeg uitziet. De Baja is nogal gewild, vooral onder ballerige studenten en mensen bij wie het gebrek aan smaak zich ook op latere leeftijd manifesteert (kijk vooral eens op www.baja.nl voor een nadere kennismaking met het publiek, want van ieder feest verschijnt een fotoreportage – de blootste mensen op de foto’s zijn geen bezoekers, maar personeel).

Mijn interesse in de Baja werd gewekt door een actie van het filiaal in Barcelona. Voor 125 euro kunnen vaste klanten zich daar sinds afgelopen voorjaar laten implanteren met een rfid-chip. Het grote voordeel van de chip is uiteraard dat je voortaan ook zelf in bikini naar de Baja kunt komen, want je hoeft geen portemonnee meer mee te nemen. De chip verschaft je toegang tot de vip-ruimtes, rekent je drankjes af via je eigen Baja-rekening, enzovoort. Momenteel verbouwt Baja zijn Rotterdamse hoofdkwartier, zodat de chip ook hier ingevoerd kan worden.

Nu komt het verbazingwekkende: de mensen vinden het prachtig. Want dat is de reden waarom Baja eraan is begonnen, niet omdat het efficiënt is voor het toegangsbeleid of de afrekening, maar als gimmick voor de klanten. De branche in Barcelona had namelijk last van copycats en om de Baja weer de exclusiefste club van het hele stel te laten zijn, bedachten de eigenaren de chip-implantatie. Als mensen siliconen in hun borsten laten stoppen en metalen piercings in hun edele delen, dan moet een chip in de arm toch ook aanslaan, vermoedden ze. En gelijk hadden ze.

Nou doet zo’n chip natuurlijk weinig meer dan een unieke code uitzenden, dus in principe is die chip overal bruikbaar, niet alleen bij de Baja. Ook de taxi naar huis zou je er bijvoorbeeld mee moeten kunnen betalen. U voelt hem al aankomen: dit is de eerste stap naar een Big Brother maatschappij waarin kinderen bij hun geboorte een chip geïmplanteerd krijgen, zodat vanaf dat moment elke stap te volgen valt. Onzin. Voor het Baja-publiek spelen allerlei toestanden rond privacy helemaal niet. Die zien in de rfid-chip gewoon een statussymbool.

Om die reden denk ik dat ze ook zullen protesteren als de chip teveel functionaliteit krijgt. Daar willen ze namelijk een aparte chip voor. Probeert u zich eens in te denken hoezeer je de blits maakt als je een hele rits geïmplanteerde chips in je arm kunt laten zien, voor iedere club waar je vipklant bent eentje. Ik durf er wel een kratje bier op te zetten dat niemand zich vrijwillig aanmeldt, wanneer Albert Heijn zijn bonuskaart wil laten implanteren. Niet exclusief genoeg.

Kortom, ik probeer vooral naar de voordelen te kijken. Zo vermoed ik dat er op een gegeven moment een markt gaat ontstaan voor tweedehands vipchips. Dat kan de weg vrijmaken voor Mehmed en zijn vrienden, want als je een vipchip in je arm hebt, kan geen bouncer meer weren met de smoes dat je de verkeerde schoenen aan hebt om de Baja binnen te mogen.

Maar bovenal zie ik een diapositieve mogelijkheid. Om de hoek bij de Baja in Rotterdam zit Off_Corso, de hipste plek van Nederland voor meer arty types. Daar zou je ook poortjes kunnen installeren, zodat vaste klanten van de Baja niet meer naar binnen kunnen. Want rfid biedt niet alleen mogelijkheden aan Big Brother, maar ook aan gemeenschappen die hem willen hinderen.

Eerder verschenen in De Ingenieur nr 10, 2004.