Braziliaans douchen

129b

Tot de meer stoutmoedige voortbrengselen van het menselijke vernuft behoort ongetwijfeld de Braziliaanse douchekop. Ik moet onmiddellijk toegeven niet zeker te weten of wij deze vondst daadwerkelijk aan een samba-ingenieur te danken hebben, maar de exemplaren die ik heb mogen meemaken en die een merk hadden, zeiden allemaal ‘made in Brasil’.

De Braziliaanse douchekop onderscheidt zich van de normale douchekop door zijn formaat van al gauw enkele vuisten groot, maar vooral doordat er twee draadjes uitkomen. Die draadjes leiden naar het peertje in het plafond of naar een andere bron van elektriciteit binnen dan wel buiten de badkamer. Als je mazzel hebt, zit er op de douchekop ook een functionerende aan/uitknop.

De meer geavanceerde varianten van de Braziliaanse douchekop bevatten tevens een schuifje dat de indruk wekt een thermostaat te zijn, maar als het al werkt is dat meestal minimaal. Hoe dan ook, de meeste hebben zo’n schuifje niet. Dat is ook helemaal niet nodig. Het verwarmingselement dat de douchekop zijn afmetingen bezorgt, heeft weliswaar een constant vermogen, maar door de hoeveelheid water die je erlangs leidt te variëren, kun je ook de temperatuur van dat water beïnvloeden.

Dit is niet altijd even ideaal. Het is mij op een snikheet Cuba overkomen dat ik met de kraan vol open het toch al lauwige water nog voldoende extra opwarmde om mijn huid te verbranden. Uitzetten van het verwarmingselement bleek helaas niet mogelijk. In een stadje op de Boliviaanse hoogvlakte bleek het water zo koud dat zelfs een dun straaltje onvoldoende opwarmde om mij een gevoel van comfort te bezorgen. Kort en goed: de Braziliaanse douchekop is een lekkende waterkoker waar je in je blootje onder gaat staan.

Het verhaal dat ik hier wil vertellen speelt zich af in Peru. Ik had een aantal dagen door de bergen gelopen en verheugde mij erg op een warme douche. Vol verwachting stapte ik dus het kamertje binnen en bestudeerde de douchekop. Merkwaardig genoeg hing die behoorlijk hoog. Ik was gewend ze op ooghoogte aan te treffen, want Peruanen kunnen zich mensen van mijn lengte niet zo goed voorstellen. Ik kon in elk geval zien dat de elektriciteitsdraden stevig met tape aan de douchekop bevestigd waren en dat ze via het plafond de deur uit liepen. Mijn poging te voelen of er een aan/uitknop op zat, werd beantwoord met een schok van zo te voelen 220 volt.

Dit stelde mij voor een lastig dilemma. Enerzijds voelde ik er niet zo veel voor om geëlektrocuteerd te worden door een douchekop in een nulsterrenhotel in Cuzco. Anderzijds voelde ik me ook erg vies. Gelukkig herinnerde ik me op dat moment een aflevering van Myth Busters waarin de heren probeerden de dood van een gelatinedummy te veroorzaken door straalkacheltjes in een bad te mikken. Dat bleek nog knap lastig. Er was heel wat vermogen en badzout voor nodig.

Kortom, ik waagde het erop. Het water was aangenaam, ik voelde me allengs schoner en dacht net dat ik het tot een goed einde gebracht had, toen het ergens knetterde. Meteen werd het donker. Het water werd onmiddellijk ijskoud, wat mij ervan overtuigde dat ik de gebeurtenissen – wat die ook waren – overleefd had. Toen ging het licht weer aan.

Uiteindelijk bleek heel Cuzco even zonder prik te hebben gezeten. De bron van het geknetter kon ik niet achterhalen. Misschien had ik het me verbeeld. Want hier kon ik niet omheen: ondanks de wetenschap dat de douchekop nooit genoeg vermogen kon leveren om me serieus letsel toe te brengen, ondanks de proeven van de Myth Busters die aantoonden dat er echt veel meer nodig was om een levensbedreigende situatie te doen ontstaan, had ik niet helemaal gerust onder die douche gestaan.

Ten onrechte. Iedere Latijns-Amerikaan kan je vertellen dat de Braziliaanse douchekop volkomen veilig is, ook al doet-ie soms onverwachte dingen. Daaraan twijfelen is meer iets voor technofobe gringo’s.

Eerder verschenen in De Ingenieur nr 10/11, 2006.