Een dikke week geleden stond ik in de avondspits met mijn vliegtuigfoldertjes bij het centraal station. Een gebogen oudere vrouw kwam naar me toe.
‘Van welke partij ben jij?’ wilde ze weten.
‘GroenLinks’, bekende ik.
‘Ik heb nog in het Jappenkamp gezeten’, ging ze verder. Ze liet even een stilte vallen. ‘En nu is er die mevrouw, die mevrouw…’
‘Verdonk’, hielp ik.
‘Ja, die bedoel ik. Als ik haar zie op televisie. Zoals ze kijkt. Het zijn de ogen van Hitler, meneer, de ogen van Hitler.’
‘Nou overdrijft u toch echt’, probeerde ik nog, maar ze was vastbesloten: ‘De ogen van Hitler’. Ze verzekerde me dat ze op ons ging stemmen en liep voorzicht verder naar de metro-ingang.

Daar ben ik dus mooi klaar mee: als ik voortaan Rita Verdonk in beeld zie verschijnen, denk ik onmiddellijk aan de ogen van Hitler. Gisteren was het weer goed raak. Al moet ze er het afscheidsfeestje van vertrekkende collega’s voor verpesten, Rita probeert haar eigen zin door te zetten. Haar coup om het leiderschap van de VVD te veroveren is mislukt, maar je weet gewoon dat ze iedere volgende gelegenheid tot matennaaien met beide handen zal aangrijpen.

Daarom hoop ik dat de Tweede Kamer snel een generaal pardon verleent aan die 26.000 asielzoekers of wat ervan over is. En dat demissionair minister Verdonk dan gedwongen is het uit te voeren.