Alweer tien jaar oud is het Hamburger Bahnhof Museum voor moderne kunst, gevestigd in, zoals de naam al zegt, een oud station. De vergelijking met het oudere Musée d’Orsay in Parijs dringt zich vanzelf op als je de centrale hal betreedt. Die is kleiner dan zijn Parijse evenknie, maar een ander verschil valt meer op.

Het Berlijnse museum is geheel van zijn stationssfeer ontdaan. Waar het Musée d’Orsay nog ’trein’ uitademt, is de Berlijner variant een kunsthal geworden, smetteloos wit tot in de vezels. Alleen de stalen bogen hebben een beschaafd grijs accent meegekregen. Zelfs de enorme voormalige werkplaatsen zijn wit, wit, wit.

O ja, er hangt ook nog kunst, moderne kunst die de zeef van de tijd nog niet gepasseerd is. Het gevolg is dat so-what kunst wordt afgewisseld door leuke invallen. Op dit moment hangt in het hele museum een weeige geur, dankzij een aantal werken van Felix Gonzalez, bestaand uit grote vlakken toffees in kleurige wikkeltjes, waarvan de bezoeker mag snoepen zoveel hij wil. Aardig, maar eindig, anders dan de Warhols en Lichtensteins die een eindje verderop hangen.