Op de weblogs is het er al even rustig over, maar het mailcircuit gonst voort en nu heeft ook Vrij Nederland er een stukkie over: Femke zou er fout aan gedaan hebben zich niet in de kabinetsformatie te willen mengen. Nu weet ik dat de fractie er ook over geaarzeld heeft, maar ik denk dat het een kansloze operatie geweest zou zijn, die er alleen maar toe geleid had dat het huidige kabinet langer blijft zitten. Met de GL-optie achter de hand en een linkse meerderheid in de kamer kan de PvdA bovendien scherper de huidige onderhandelingen in. Laat de D66-rol maar aan CU over.

In het Vrij Nederland artikel gaat het in een moeite door over het grachtengordelimago van GroenLinks (‘een partij voor welgestelde doctorandussen’). De kritiek is terecht, maar wie zijn de opgevoerde criticasters, in volgorde van opkomst: drs. Jos van der Lans (Amsterdam), Dick Jansen (Amsterdam), Roel van Duijn (Amsterdam), Frank Köhler (Amsterdam), Wouter van Eck (Nijmegen), drs. Theo Brand (Zwolle) en drs. Bart Heller (Hilversum). Ook niet echt een arbeidersgezelschap.

Maar waar ik me vooral aan erger is die neiging om alles op het bordje van Femke en ‘de partijleiding’ te schuiven. Alsof we er niet met z’n allen bijwaren. Als de kritiek zo breed gedragen wordt, waarom zijn er dan geen tegenkandidaten naar voren gekomen? En het congres heeft zich toch achter de voorstellen geschaard? Als er gefaald is, dan hebben we dat met zijn allen gedaan.

‘GroenLinks lijdt aan een soort leiderschapscultus, net als de PvdA’, beweert Köhler. Sorry hoor, maar als er één partij is waar de leiding chronisch wantrouwen tegemoet kan zien, dan is het GroenLinks wel. Of kent Köhler partijen waar de leider kritischer bejegend wordt? De zo bewonderde SP misschien?