Vooruit, nog een keer over de motie. Die vraagt niet heel veel meer dan wat het partijbestuur toch al van plan was: de beginselen en verkiezingsuitslag stevig evalueren. Er zouden regionale bijeenkomsten moeten komen en de partijraad moest de commissie kiezen.

Waarom zou je daar in hemelsnaam een motie voor optuigen en een landelijk mailcircuit in gang zetten? De eerste suggestie zou het partijbestuur zonder motie ook wel honereren en het tweede is een wassen neus, omdat het partijbestuur de namen aan de partijraad zou voorleggen (zoals ze nu in reactie op de motie aan het congres doet).

Kortom, de motie is zo goed als overbodig. Dan vind ik het niet zo gek dat ik ga kijken naar bijbedoelingen. Kennelijk zijn er mensen die zich willen afzetten tegen de partijtop en zelf het evaluatie-idee claimen. Dat is namelijk wel het netto effect: leden gaan denken dat de motie nodig is om het partijbestuur te dwingen tot een alleszins redelijke actie die ze zelf eigenlijk al ondernomen had.

Natuurlijk is de motie geen complot om Leo Platvoet herkozen te krijgen. Ze draagt echter wel bij aan een sfeer van wantrouwen jegens de partijtop waarin een kandidaat als Leo, met zijn imago van kritische dwarsigheid, goed gedijt (waarmee ik overigens niks kwaads over zijn kandidatuur gezegd wil hebben – een dwarsligger erbij kan nooit kwaad).

De ondersteuners van de motie vormen een heterogene groep, elk met eigen motieven en bedoelingen. Maar het valt me wel op dat dit soort acties bijna altijd in dezelfde hoek van de partij ontstaan.