Daar plofte de ‘Aangepaste opdracht Commissie Project 2008’ in mijn mailbox. Het partijbestuur heeft gedaan wat het moest doen, en op uiterst beschaafde wijze geen gehoor gegeven aan de motie van de partijraad het project een paar maanden uit te stellen om de commissie opnieuw samen te stellen.

Zelf had ik me ernstig voorgenomen om me terug te trekken als er inderdaad tien man in mijn subcommissie zouden zitten. En wat denk je? Negen. Eigenlijk nog steeds geen werkbaar aantal om echt iets te doen, maar gelukkig hoeft dat ook niet, blijkt uit de opdracht. De subcommissie is vooral een begeleidingspanel dat de input uit de partij ordent. We gaan eerst spuien, dan focussen, dan besluiten. En dat gaat anderhalf jaar duren.

Allemaggies, wat een circus. Nu heb ik er geen geheim van gemaakt dat een vijfmanscommissie deze klus volgens mij ook kon klaren. Onze gewaardeerde partijvoorzitter heeft dan ook gelijk als hij in de begeleidende brief het vermoeden uitspreekt dat het proces zelf misschien wel net zoveel oplevert als het uiteindelijke resultaat.

Natuurlijk doe ik gewoon mee met het circus. Een nieuw beginselprogramma is zinvol en het is belangrijk dat zoveel mogelijk mensen het gevoel krijgen dat het ook hún beginselprogramma is. Maar de grote hoeveelheid energie die we als partij in deze navelexcercitie steken knaagt wel aan me.