GroenLinksers zijn volgzame uilskuikens

358

Yo! De media hebben het manifest ontdekt, opgebakken en van een knapperig randje voorzien. GroenLinks-watcher Yvonne Doorduyn van de Volkskrant weet precies het cruciale citaat eruit te pikken: “De partijcultuur is ver-Den Haag-d, eendimensionaal, topdown en gesloten. Critici worden weggezet als zeurkousen die in het verleden leven. Het congres is verworden tot een applausmachine voor de partijleider.”

Nou, beste GroenLinks leden, daar kunt u het mee doen. U bent niet in staat tot zelfstandig nadenken en loopt willoos achter de eendimensionale partijtop aan. Toen u het verkiezingsprogramma goedkeurde en Femke Halsema tot lijsttrekker koos, was u een applausmachine, allicht zonder het zelf te weten, maar toch. Kijk, aan dit soort emotionele chantage heb ik dus een bloedhekel.

De opstellers van het manifest kiezen voor een populistische insteek door tegen de macht te schoppen en zichzelf in de slachtofferrol te wentelen. De inhoudelijke kritiek snijdt hout, maar de manier van presenteren vind ik onvoldoende fris. Je kunt de partijtop van alles verwijten, maar ze heeft met haar argumenten gewoon een meerderheid van het congres overtuigd, zonder enige emotionele kaart te spelen.

Als de partij nu constateert dat een koerscorrectie nodig is – waar ik goed in kan komen, ik heb vaak genoeg gezegd dat ik de stem van Appie mis – dan is iedere poging dit op het bordje van de partijleiding te schuiven misplaatst. Aan debat heeft het binnen GroenLinks nooit ontbroken, er zijn geen partij-whips en de leden zijn niet dom. Als het slecht gaat, is dat een collectieve verantwoordelijkheid.