Her en der wordt inmiddels gesuggereerd dat Jan Laurier van zijn met voorkeursstemmen verworven senaatszetel zou moeten afzien. Dat lijkt me nou ook weer niet de bedoeling. Tenzij zou blijken dat hij ervoor gelobbyd heeft, staat Jan helemaal buiten de affaire. Je kunt van hem niet verwachten dat hij zijn ambities opgeeft om andermans fouten goed te maken.
Ondertussen werpt Leo Platvoet nieuw licht op de zaak door te suggereren dat er sprake is van een wraakactie die nog zijn oorsprong vindt in de affaire Pormes. Het stemgedrag van de Zuid-Hollandse fractie zou ook gericht zijn tegen Herman ‘Partijtop’ Meijer. Jan Laurier moest net als Leo Platvoet de beroepscommissie inschakelen om hoger op de lijst terecht te kunnen komen. Hij is dus de logische kandidaat voor degenen die een complot van de partijtop tegen hen vermoeden.
Zo doemt toch het beeld op van een verongelijkt smaldeel in de partij dat niet via het congres zijn zin kan krijgen, maar zich dermate moreel superieur voelt dat het zich gerechtigd acht via andere wegen haar zin door te drukken. Ik blijf het onfris vinden.
