Bericht van Gringo: Creel

510

Creel. Drie parallelle straten en een station op tweehonderdkilometer ten westen van Chihuahua. Pardon, ik vergeet de dwarsstraat nog die die drie verbindt en de paadjes van aangestampte modder. Een heerlijk bergstadje op 2300 meter hoogte. Frisse lucht, absolute stilte als je ’s nachts per ongeluk even wakker wordt.

Creel is de toegangsstad tot de Barranca del Cobre, een van de diepste canyons ter wereld. Het landschap in de omgeving toont de inleidende schermutselingen, bizarre rotspartijen in de vorm van paddestoelen, loodrechte wanden tientallen meters hoog. Mij deed het op de fiets vandaag denken aan Capadocië, maar dan vele malen groener.

Creel, tenslotte, is ook een pleisterplaats op de laatste passagiersroute die de Mexicaanse Spoorwegen onderhouden, de Chihuahua al Pacifico, uit de hooglanden die de ruggegraat van het land vormen, langs de Barranca del Cobre naar Los Mochis, op enkele tientallen kilometers van zee. Van de koelte naar de hitte. Het zal weer even wennen zijn.