Shalimar en Izzy

585

Een van de voordelen van een zestienurige treinreis uit Budapest terug naar Rotterdam is dat een mens weer eens toekomt aan het lezen van een stevig boek. Het nadeel van dergelijk langdurig geconcentreerd lezen is dat tekortkomingen meer opvallen. Mijn slachtoffer was ‘Shalimar the Clown’ van Salman Rushdie, dat alweer een dik jaar op lezing stond te wachten.

Shalimar the Clown gaat over Kashmir. Het is een nauw verholen allegorie, die een fraaie parallel trekt met de Elzas, een ander grensgebied met eigen karakter dat de speelbal is van twee grootmachten. De psychologische diepgang gaat als altijd bij Rushdie die van een bollywood talkie niet te boven, maar wat een verteller. ‘Shalimar the Clown’ is 400 pagina’s over elkaar buitelende anekdotes, fraaie karakters, een ingenieus plot en een spannend slot. Inderdaad, om in één ruk uit te lezen.

Waar een mierenneuker als ik dan over valt is technische foutjes als een Duitse radar in de oorlog op een plek waar die toen nog niet bestond (terwijl Rushdie op dezelfde pagina ironisch genoeg een betoog over anachronismen houdt) en een fout in een chemische formule. Daar staat dan tegenover dat ik zonder de concentratie van de trein waarschijnlijk over de referentie aan Miami Vice had heen gelezen, in het karakter van Isidore ‘Zizzy’ Brown, de incompetente advocaat van Shalimar.