Bali, dan denk ik na al die jaren nog steeds terug aan mezelf als klein kind, een jaar of vijf, struinend door de rijstvelden van Kuta, op weg naar het lege strand. De golven kwamen machtig aanrollen en ik durfde alleen de zee in in gezelschap van mijn vader, die mij hoog boven de golven uit tilde. ’s Avonds konden we kiezen tussen twee restaurants en ik hoopte altijd dat het Kayu Api werd, omdat ze daar een apparaat hadden waar je bananensap mee kon maken.

25 Jaar later was ik terug, na een lange reis per trein, bus en boot. Het was niet zo lang nadat een bom het hart van Kuta uiteengereten had. Een schutting voor de ruïne van de verwoeste club was volgeprikt met bleke foto’s en emotionele gedichten. Ernaast stond een andere club. Kuta was een en al clubs en goedkope restaurants waar je bananensap kon krijgen. De rijstvelden waren weg, al het groen gekapt ter wille van de Aussie dollar.

De afgelopen dagen heb ik geprobeerd de klimaattop op Bali te volgen. Het lukte niet. Elke keer als ik de krant oppikte stond ik weer in mijn zwembroekje op het strand, de rijstvelden achter mij, vol ontzag uitkijkend naar de golven en in mijn mond een verlangen naar bananensap.