De BBC heeft een verhelderend stuk over het gebruik van de naam Mohammed. Blote homo’s uiteraard niet, maar over het vraagstuk van teddyberen blijkt jurisprudentie te bestaan. In principe mogen alleen jongens de naam Mohammed krijgen, huisdieren en speelgoed niet, maar dit gebod wordt door miljoenen islamitische jongetjes en meisjes wereldwijd overtreden.

Geen wonder dat 20 van de 23 kinderen in de klas van juf Gillian vonden dat ‘Mohammed’ een prima naam was voor een teddybeer. Het gevolg is bekend: de juf werd gearresteerd en verdween achter tralies (wie heeft haar eigenlijk aangegeven?), terwijl na het vrijdaggebed mensen de straat op gingen om de doodstraf te eisen, waarbij de voorgedrukte posters een gecoördineerde actie verraadden. Een wantrouwend sujet als ik gaat dan toch denken: wat zijn de achterliggende motieven?

Het merkwaardige is natuurlijk dat dit alles zich afspeelde op een christelijke school, die ook voor moslims toegankelijk is. Vermoedelijk niet zomaar moslims, maar moslims uit de elite, die een engelse opleiding voor hun kinderen willen. Kortom, een groep waar fanatiekere imams sowieso al graag tegen tekeer gaan. Het gaat niet zozeer om die teddybeer, het gaat om de verderfelijke invloed van christelijk onderwijs in het algemeen.

Dit gegeven speelt ook in andere landen met een gemengd moslim-christelijke bevolking. Christelijke scholen zijn vaak kwalitatief beter, niet zelden door financiële steun uit het westen, en trekken dus kinderen uit de elite, die er vaak toch al liberalere geloofsopvattingen op nahoudt. De laatste jaren pompen de Golfstaten veel geld in universiteiten in bijvoorbeeld Indonesië, maar dat gaat vaak gepaard met religieuze eisen (hoofddoek verplicht).

Gillian Gibbons zal binnenkort wel vrijgelaten worden. Maar haar school zal het niet eenvoudiger krijgen bij het werven van leraren én leerlingen.