Een van de onvermijdelijke neveneffecten van het Amerikaanse tweepartijenstelsel is dat er altijd meerdere presidentskandidaten binnen dezelfde partij zitten. Dus zijn er voorverkiezingen, zodat er eerst binnen de partij goed met modder gegooid kan worden. De minst beschadigde wint en neemt het dan op tegen de kandidaat die er bij de andere partij met de minste kleerscheuren vanaf is gekomen.
De New York Times heeft een prachtige interactieve graphic wie wat gezegd heeft over anderen. Democraten hebben het nauwelijks over republikeinen, maar die hebben het weer wel vaak over Hillary Clinton. Glijd met de cursor over haar naam en zie hoezeer deze campagne om haar draait. The Economist constateert deze week echter dat de sleet op haar campagne dreigt te komen.
Langs de zijlijn staat nog altijd iemand te kijken naar het moddergooien. Michael Bloomberg, de huidige burgemeester van New York, heeft weliswaar gezegd dat hij pas kandidaat wordt als alle anderen dood zijn, maar de facto wordt er al campagne gevoerd. Bloomberg, die rijk genoeg is om een laatste-moment campagne geheel uit eigen zak te betalen, gaat wel op de foto met fans die hem in de race willen zien, liefst namens de groenen. En wat had hij eigenlijk te zoeken bij de klimaatconferentie op Bali?
