Freejazz en gamelan

699

Ik heb niet zoveel met freejazz, en al helemaal niet als die gespeeld wordt door drie zelfgenoegzame westerlingen, die zich verwaardigd hebben af te reizen naar Java om daar met de plaatselijke bevolking een moppie te spelen nabij de tempels van Prambanan en Borobudur.

Welbeschouwd had ik dus beter niet ‘Teak leaves at the temple‘ kunnen zien, maar regisseur Garin Nugroho bracht vorig jaar met ‘Opera Jawa’ een waar meesterwerk en het ging over Indonesië, dus ja, dan ga ik toch.

Ik kreeg vormeloze muziek en wat mooi gefilmde ethnografie, maar vooral drie verwaande kwasten en een paar locals die mochten vertellen hoe fijn het toch niet was dat ze met deze jazzgrootheden mochten samenspelen. Lichtpuntje was een hyperenthousiaste steenhouwer in supermanpak, wiens opmerking dat de drie heren wel een luizenleventje hadden onvertaald bleef.