De beschrijving op de site van het IFFR klopt niet helemaal, dus even in het kort: Yusuf moet het familieservies met de auto van Jakarta naar Yogya brengen, omdat zijn nicht gaat trouwen en de traditie wil dat het servies gebruikt wordt aan de vooravond van de bruiloft. De rest gaat met het vliegtuig behalve Yusufs andere nicht Ambar, die zich verslapen heeft.

In ‘Tiga hari untuk selamanya‘ gaan neef en nicht feestend op weg, maken ruzie en verdiepen uiteindelijk hun relatie . Al die tijd zit de traditie in de vorm van het servies als ballast in de achterbak. Ook de bestemming zelf is symbolisch: Jakarta is de moderne hoofdstad van Indonesië, terwijl Jogya de traditie representeert.

Yusuf en Ambar doen partystad Bandung aan, maar zien ook hoe een traditioneel orkestje met danseres evengoed voor bandeloosheid staan, net als de haji met zijn twee vrouwen, bij wie ze noodgedwongen overnachten. Veel verandert, maar veel blijft ook hetzelfde, lijkt de film te willen zeggen. De voor Indonesische begrippen vermoedelijk grootste provocatie is dat het tweetal halt houdt bij een christelijk pelgrimsoord, waar Ambar als moslim tot Maria bidt.

Wie gevoelig is voor symbolische actie zal genieten van Tiga Hari. Anderen zien een zuivere roadmovie, met fraaie exotische plaatjes en een klein beetje spanning: haalt het servies heelhuids Yogya?