Het plezier van Juno

Niet uitgesloten moet worden dat de producers van ‘Juno‘ een draak van een tienerdrama besteld hadden bij regisseur Jason Reitman. Het script hangt, ondanks de Oscar ervoor, namelijk van de clichés aan elkaar. Meisje van zestien wordt zwanger, worstelt ermee, wil toch geen abortus, gaat op zoek naar adoptie-ouders, bevalt, staat het kind af en pikt haar leven weer op.

Dat het toch een heerlijke film geworden is, komt door de invulling die de acteurs aan het script geven. Er valt tussen de dramatische scenes door heel veel te lachen, zonder dat die combinatie verkrampt overkomt. Dat is te danken aan hoofdrolspeelster Ellen Page, die een zelfbewuste tiener neerzet. Het is ook te danken aan Reitman, die de verleiding weerstond om Juno’s twijfels in dialogen te gieten. De film zorgde in de VS voor veel discussie.

‘Juno’ heeft veel gemeen met ‘Fucking Åmål‘, de film van Lucas Moodysson over twee tienermeisjes die ontdekken dat ze lesbisch zijn. De tobberijen worden niet weggestopt, maar hoeven ook niet breed uitgemeten te worden, omdat ze zo vanzelfsprekend zijn. Dat schept ruimte voor een brutaal soort optimisme dat plezierig van het scherm afspat.