“Zeg, ga jij op je weblog nog wat doen met die brief van Leo Kleijn aan GroenLinks?”, vroeg een gewaardeerd lid van de oppositie mij hedenochtend zo tussen neus en lippen door. Hmm, die was mij even ontgaan, maar de SP heeft mijn partij dus in een open brief opgeroepen te kappen met de coalitie als die niet wil kappen met kolen.

Daar zit natuurlijk wat in. Die kolencentrale haalt een streep door de groene ambities van de coalitie en legt een forse hoeveelheid hyprocrisie bloot bij PvdA, CDA en VVD. En GroenLinks, zou je kunnen zeggen, want die stemde weliswaar tegen, maar bleef verder rustig zitten.

Laat ik het hoge woord er maar uitgooien: dat zou ik ook gedaan hebben. Een meerderheid van de raad is voor de centrale, als je ervanuitgaat dat de tegenstanders binnen de PvdA op het cruciale moment altijd in hun schulp kruipen. De partij die GL graag zou willen opvolgen in het college, de Christen Unie, is ook voor de centrale. Uit het college stappen zou dus een vorm van symboolpolitiek zijn.

Nou zijn er best momenten om op zo’n gevoelig onderwerp symboolpolitiek te bedrijven, bijvoorbeeld vlak voor de verkiezingen, want kiezers zijn dol op symbolen. Als je halverwege een coalitieperiode eruit stapt, doe je dat omdat je iets denkt te kunnen blokkeren. Wanneer GroenLinks het verschil had kunnen maken van wel of niet bouwen door te breken met de coalitiepartners, had het dat moeten doen. Alleen, zo zijn de kaarten niet geschud. Sorry, Leo.