De sfeer van Paranoid Park, de nieuwe film van Gus van Sant, sluit naadloos aan bij Elephant, zijn film over de schietpartij op Columbine Highschool. Opnieuw gaat het over indolente pubers en heet de hoofdpersoon Alex. Onheilspellend is het woord dat het best bij alle eenkennigheid past.
Alex heeft iets te maken met de gruwelijke dood van een beveiliger van het spoorwegemplacement vlakbij het skatewalhalla Paranoid Park, zoveel is duidelijk. Wat precies wordt in de loop van de film helder, maar daar gaat het eigenlijk niet om. Het plot is van zo ondergeschikte betekenis dat Alex’ bekentenis haast ongemerkt passeert, in een korte scene ergens halverwege de film. Van Sant probeert vooral sfeer te scheppen in de vertelling die door de tijd heen en weer schiet.
Daarin is hij geslaagd. De gedempte soundscapes en omfloerste cameravoering dragen bij aan de afstandelijkheid waarmee Van Sant zijn hoofdpersoon schetst, die juist daardoor gaat leven. Alex stapt als een zombie door het leven, terwijl hij probeert te verwerken wat hij heeft meegemaakt. Dat werkt goed tijdens de film, maar beklijven doet het niet.
