Die Tariq Ramadan waar iedereen het steeds over heeft, die wilde ik wel eens in het echt zien. De gelegenheid daartoe was gisteravond, toen GroenLinks hem had weten te strikken voor een debat over de inhoudelijke toekomst van de partij in Arminius.

Debatten leveren inhoudelijk eigenlijk nooit iets op, zeker niet als ze naar goed GroenLinks gebruik op een abstract niveau gevoerd worden, dus ik had alle gelegenheid om me te concentreren op Ramadans gedrag. Flirten met de zaal, heet dat, en al helemaal met debatleidster Judith Sargentini, die zo te zien behoorlijk onder de indruk was.

En laat ik het toegeven: ook ik heb met genoegen zitten luisteren als Ramadan aan het woord was. Vloeiende volzinnen, een dictie die perfect heen en weer meanderde tussen passie en beheersing. Wat hij zei was niet zo heel bijzonder, maar de manier waarop maakte indruk, zelfs als hij het debat even niet gevolgd had, omdat hij had zitten sms’en. Kortom, een charmant fenomeen wiens populariteit volkomen begrijpelijk en terecht is.