Haruki Murakami is een van de gehypete schrijvers van het moment. Ik besloot maar eens te beginnen met een dunnetje, ‘After the quake’, een boekje met zes korte verhalen die heel in de verte iets te maken hebben met de aardbeving van Kobe in 1995. Alle zes hebben ook iets raars over zich, een vorm van mysterie die ook in Japanse horrorfilms zit.

Zo komt er een grote kikker in voor die Tokio wil redden van een aardbeving en daarbij de hulp inroept van een bankemployee (of bestaat de kikker alleen in diens hoofd?). Er is een oude Thaise vrouw die de ziel van een eenzame Japanse arts leest en een doosje met de verloren levenslust van een elektronicaverkoper. Om de een of andere reden voelen de vrouwen in de verhalen zich enorm aangetrokken tot de diverse met hun verleden worstelende losers.

Toch slaagt Murakami met zijn aan populaire cultuur ontleende clichés erin te boeien. Dat is absoluut een verdienste van literair vakmanschap. Van diepgang kon ik alleen een schijn ontdekken, maar schijn en werkelijkheid liggen bij goede literatuur natuurlijk dicht bij elkaar.