Het is verkiezingstijd. Dat betekent dat je een megafoon aan een pick-up bevestigt, nog wat aanhangers met vlaggetjes in de achterbak zet en dan blerend door de straten gaat om slogans en lokale muziek aan de man te brengen. Zondag 27 juli is het zover.
Dat de regerende volkspartij van voormalig dictator Hun Sen de meerderheid zal houden, staat wel zo’n beetje vast. De positie als nummer twee van coalitiegenoot Funcinpec, de aan de koning gerelateerde nationalistische partij, staat niet vast. Te oordelen naar de hoeveelheden plakkaten die ik her en der zie, zelfs in de afgelegen, alleen via het water bereikbare dorpjes tussen Battambang en Siem Reap, maakt de Sam Rainsy Party een goede kans om door te stoten.
Sam afficieert zich als liberaal, maar staat vooral bekend om zijn minachting voor Vietnamezen, die de volkspartij in het zadel hebben geholpen door het schrikregime van de Rode Khmer te verdrijven. Mijn sympathie gaat uit naar de Mensenrechtenpartij, de eerste Cambodjaanse partij die haar leiders op een congres gekozen heeft. Posters plakken kunnen ze wel, maar ik heb nog niet kunnen constateren dat ze over pick-ups beschikken.
