Orhan Kaya ervaart onvoldoende steun in de coalitie en vertrekt als wethouder in Rotterdam. Er mag gespeculeerd worden over opvolgers. Maar er mag ook wel even stilgestaan worden bij hoe dramatisch het voor Orhan persoonlijk is. Ik weet dat ik als zijn zwaarste interne criticaster geld, maar veel plezier heb ik aan die rol nooit ontleend.

Zeven jaar geleden was ik er als voorzitter van de kandidatencommissie mede verantwoordelijk voor dat Orhan vanuit het niets hoog op de kandidatenlijst voor de gemeenteraad belandde. Als voorzitter van de functioneringscommissie volgde en adviseerde ik hem in de vier jaren daarna. Hij is snel gegroeid in zijn rol als fractievoorzitter, die hem na een crisis in de schoot geworpen werd. In de coalitie-onderhandelingen sleepte hij veel GroenLinkse punten binnen.

Aan het wethouderschap was hij echter nog niet toe. Omdat ik zelf op dat moment kandidaat was, kon ik niet op hem inpraten dat hij die rol beter nog even kon uitstellen. De (ervaren) partijgenoten die hem in die ambitie aangemoedigd en daarna van kritiek afgeschermd hebben, kunnen zich dat denk ik aanrekenen.

Ik ben bang dat Orhan de afgelopen twee jaar niet de vreugde aan het wethouderschap ontleend heeft die hij van tevoren voorzag. Dat is betreurenswaardig, maar het was te voorzien. Ik hoop dat hij snel een nieuwe maatschappelijke draai vindt.