Vlak na de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 belde ik na fractie-overleg met SP-voorman Theo Cornelissen. De PvdA leek te aarzelen en wij hadden het idee dat als GroenLinks en SP een blok vormden en een opening boden naar het CDA, Rotterdam een behoorlijk linkse coalitie kon krijgen. Cornelissen zei resoluut nee. De PvdA had de verkiezingen gewonnen en wij moesten het initiatief helemaal aan hen laten.

Het vervolg is bekend. De SP schoof aan bij PvdA, CDA en VVD, maar kreeg op het laatst koudwatervrees. GroenLinks onderhandelde er nog het een en ander bij, en verwierf een plek in het college. Mij zul je niet horen beweren dat het helemaal gelukkig uitgepakt heeft, maar aan strategisch inzicht heeft het GroenLinks niet ontbroken.

Ik kan een glimlach dan ook niet onderdrukken als ik het volgende lees op het weblog van Theo Cornelissen: “Theoretisch is er nu al een linkse meerderheid in deze gemeenteraad van PvdA, GL en SP met 23 van de 45 zetels. Uit niks bleek enige poging van GL om die meerderheid op enig onderwerp te verzilveren.”

Dat had je eerder moeten bedenken, Theo. De politiek zit nu eenmaal zo in elkaar dat alle belangrijke besluiten in coalitieverband vallen. Partijen die, als de taart al zo’n beetje besteld is, alsnog hun handtekening onder een coalitie-akkoord weigeren, positioneren zich niet als betrouwbare partners, ook niet voor tijdelijke liaisons buiten het akkoord om.

Cornelissen mijmert in zijn blog over de gebrekkige linksigheid van het college, het vooruitzicht op misschien nog meer linkse zetels na de volgende verkiezingen en de vraag of hij GroenLinks kandidaat-wethouder Rik Grashoff moet steunen in de gemeenteraadsvergadering van 4 september. Die laatste vraag laat hij open. Mij lijkt het een geschikte gelegenheid om wat meer strategisch inzicht en wat minder kinnesinne te etaleren.