Terwijl de regen in verschillende gradaties van gestaag neerdaalt tussen het internetcafé en het gesloten postkantoor, kijk ik nog eens goed naar het bordje: Entreprise des Postes Lao, province de Louangnamtha. Zoals ik al zei, de francophonie is hier in de buurt nog redelijk op orde. Alle overheidsbedrijven – en dat zijn er in dit land nogal wat – gebruiken Frans als ze zichzelf in latijns schrift op de gevel presenteren.

Toch gaat het Franse erfgoed het hier niet redden. Geen enkel restaurant heeft een menu in het français. Projecten van de Europese Unie zijn hier voorzien van een engelstalig naambordje. Alleen de baguette houdt moedig stand.

Gisteren liep ik tijdens de schemering een van de achterafstraatjes van Luang Nam Tha (engelse transliteratie…) in, waar locals zich na een dag hard werken ontspanden, begeleid door een koor van krekels en kikkers. Kinderen speelden op straat, volwassenen stonden zich in hun ondergoed te wassen in de voortuin, een paar tieners hadden de ghettoblaster luid aanstaan met slappe Laotiaanse gangsterrap.

En toen zag ik een paar jongeren pétanque spelen, niet zomaar op een veldje, maar in een overduidelijk speciaal voor dat doel aangelegde gravelbak. Ze waren behoorlijk fanatiek. Er is nog hoop voor La Patrie.