“Jazeker, die handtekening is van mij. De advertentie geeft aan dat er indertijd brede steun bestond voor het openbreken van allerlei zaken die Haagse regenten onder het tapijt probeerden te vegen. Ik zou het nu niet meer doen en vind het achteraf onverstandig van mezelf, maar indertijd stond ik er volledig achter.”

Dat had milieuminister Jacqueline Cramer natuurlijk ook kunnen zeggen na het bekend worden van een advertentie uit 1986 waarin zij en een heleboel anderen steun betuigen aan de Bluf!-publicatie waar Wijnand Duyvendak over struikelde. In plaats daarvan kiest ze voor ‘ik kan het me niet herinneren’, wat in journalistentermen hetzelfde is als ‘ik ontken‘. Als nu blijkt dat ze bewust tekende, heet het dat ze heeft gelogen.

Als ik haar was geweest zou ik, zelfs als ik het me werkelijk niet herinnerde, niet kiezen voor tegenspartelen. Geen hond die je gelooft. Het enige dat je doen kunt is karakter tonen en er het beste van hopen. Een affaire als deze overleef je niet door listig om de hete brij heen te draaien, maar uitsluitend wanneer je prestaties als minister zo breed gewaardeerd worden dat men je niet kwijt wil.