Een Vandaag aan de lijn. “U bent toch de voorzitter geweest van de kandidatencommissie die Wijnand Duyvendak op de lijst gezet heeft?” Die vraag kon ik ontkennend beantwoorden. De vervolgvraag zou ik niet graag voor de kiezen krijgen. “Vindt u dat u toen een goede afweging gemaakt heeft?”

Het inbraakgeval zou voor mij geen reden zijn geweest hem te weren. De publicatie van de adressenlijst van ambtenaren en oproep tot inbraak wel, afhankelijk van zijn precieze betrokkenheid. Maar nu Wijnand vanwege zijn actieverleden is opgestapt, wordt het met terugwerkende kracht voor een kandidatencommissie lastig om de keuze voor hem te verdedigen. Die wordt immers geacht strenger jegens een kandidaat te zijn dan deze zelf.

Goed, ik hoefde de vraag waarom hij ondanks zijn verleden geschikt bevonden was, niet te beantwoorden, maar het zette me uiteraard wel aan het denken. Ik ben er nog steeds niet voor om alle potentiële vuile was van een kandidaat meteen buiten te hangen. Maar welke les dan wel te trekken?

Een andere kijk op vuile was is allicht wel het overwegen waard. Nu zijn GroenLinksers erg geneigd het principe ‘onschuldig tot het tegendeel bewezen is’ te hanteren. Dat is uiteraard een nobel uitgangspunt, maar het gaat voorbij aan de politieke realiteit, waar ‘schijn vermijden’ voorrang heeft. Ook GroenLinks zelf kapittelt politieke tegenstanders als zij weliswaar niet fout gehandeld hebben, maar die schijn niet hebben vermeden.

Om die reden is het verstandig dat Wijnand zijn zetel heeft opgeheven. De beschuldigingen hebben zo’n niveau bereikt dat zijn integriteit te zeer is beschadigd. Met een faire afweging van waar hij allemaal bij betrokken is geweest, heeft dat helaas niks meer te maken. De vraag is of de partij middels een strengere selectie dit soort affaires wil proberen uit te sluiten, in het belang van de partij, maar ook van de betreffende politici zelf, die immers een groot risico van persoonlijke beschadiging lopen als hun leven langs de nauwsluitende meetlat van de politieke integriteit gelegd wordt.

Femke geeft een mooie voorzet wat aanvaardbare acties zijn en niet. De vraag is hoe je van die uitgangspunten een handvat voor kandidatencommissies maakt. Allicht een mooie appendix voor het toekomstproject.