Een vrouw keert uit ballingschap terug naar Argentinië, omdat haar vader ontvoerd is. Haar dochter, die al veel eerder terugkeerde, begrijpt de wrok van haar moeder jegens haar grootvader niet, omdat die teruggaat naar de tijd van de dictatuur, toen ze zelf nog een klein meisje was. Terwijl ze het losgeld bij elkaar sprokkelen, komen beide vrouwen nader tot elkaar.

Dat is het gegeven van de Argentijnse film ‘Cordero de Dios’, eerder te zien op het Rotterdamse filmfestival en nu in den lande. Potentieel een prachtig dramatisch thema, maar regisseuse Lucia Cedron haalt er niet uit wat erin zit. Ze hinkt vooral teveel op twee gedachten, de spanning tussen de drie hoofdpersonen en de ontvoeringszaak. Voortdurend verwacht je dat die twee lijnen bij elkaar zullen komen, maar dat gebeurt niet. De hele ontvoering is een overbodige bijzaak, die afleidt van waar de film werkelijk over gaat.

‘Cordero de Dios’ is wel uiterst vakkundig gemaakt, zeker als je bedenkt dat het het Cedrons debuut is. Scènes uit heden en verleden vloeien prachtig in elkaar over en er wordt niets overbodig uitgelegd. Met name in de hedendaagse gedeeltes komen de karakters door de plotmatige verwarring slecht uit de verf. Jammer.