Afgelopen woensdag had de nieuwe GroenLinkse wethouder Rik Grashoff zijn eerste formele rendez-vous met de commissie jeugd onderwijs en cultuur. Het ging lekker. Hij gaf zo zelfverzekerd antwoord op vragen dat de raadsleden de tweede termijn van de zwaarste agendapunten aan zich voorbij lieten gaan. “Met hem kun je het tenminste op een heldere manier oneens zijn”, zei een niet nader te noemen oppositieraadslid dat ik na afloop sprak.

Vanochtend mocht Grashoff aan de verzamelde culturele instellingen vertellen op hoeveel subsidie zij wat hem betreft de komende vier jaren mogen rekenen. Iedereen had ’s ochtends vroeg al de lijst kunnen raadplegen, dus de ergste spanning was eraf om negen uur in de Burgerzaal van het stadhuis. Grashoff zette een helder, zakelijk betoog neer, gaf aan op basis van welke criteria de keuzes tot stand gekomen waren, kortom, gaf ook aan de teleurgestelde aanwezigen geen enkel handvat om boos op hem te worden. Prima gedaan.

Tot de licht teleurgestelde aanwezigen behoorde ik zelf, als voorzitter van twee stichtingen. Waterfront krijgt twee ton compensatie voor het verlies van zes ton aan loonsubsidies, maar ruimte voor verbetering van de arbeidsomstandigheden en -voorwaarden is er niet. Maar de tent draait goed en we zien mogelijkheden zat om verder naar boven te knokken.

De kleine instellingen worden net als vier jaar geleden op het laatste moment uit het cultuurplan gekieperd. Dat raakt mijn literaire broedplaats Rotown Magic. Lichtpuntje is dat er wel geld gereserveerd wordt, zodat er iets meer budgetzekerheid is dan bij jaarlijkse projectsubsidie-aanvragen. Maar of mijn clubje zin heeft in nog weer vier jaar sappelen, weet ik niet. Daar ga ik namelijk niet over, maar de hoofden van de vier producten.