Niet alleen Bluf! drukte in de jaren tachtig adressen en telefoonnummers van ’tegenstanders’ af met de suggestie daar eens wat mee te doen. Ook de Telegraaf deed dat, maar dan van linkse actievoerders. Een lawine van dreigementen was het gevolg. De christelijke anti-apartheidsorganisatie Kairos in Utrecht vond zelfs een bom in haar pand, die gelukkig niet afging.

Rechts geweld wordt vaak in de schoenen geschoven van kleine nazisplinters die niks met mainstream rechts politici te maken hebben. Tenzij je vindt dat de Telegraaf een nazisplinter is, gaat die redenering dus niet echt op. De vraag is of er actieve rechtse politici zijn die zich in de jaren tachtig innig met de Telegraaf hebben ingelaten.

Ik denk dan meteen aan Hans Wiegel, maar dat is wel heel oude koek. Ervanuitgaand dat je indertijd minstens twintig geweest moet zijn, dus nu boven de 45, zie ik op de lijst van kamerleden een vier VVD-ers die een nadere beschouwing waard zijn (Verdonk was links en de PVV is in deze geen serieuze partij, dus die laat ik buiten beschouwing): Charlie Aptroot (indertijd directeur van textielgroothandel Jonco), Arend Jan Boekestijn en Atzo Nicolaï (indertijd studenten politicologie aan de VU) en Johan Remkes (indertijd actief in de Gronings politiek).

Bij de middelste twee vermoed ik dat blootstelling op een kwetsbare leeftijd aan zeer linkse bolwerken hen rechts gemaakt heeft, maar dat het verder keurige gereformeerde jongens zijn. Dus Aptroot (erkend voorstander van wetsovertredingen) en Remkes zijn de beste kandidaten om op Telegraaf-sympathieën te onderzoeken. Als blijkt dat ze indertijd een abonnement hadden, lijkt mij dat reden genoeg om hen op hoge toon ter verantwoording te roepen.