Een man is met zijn zoon onderweg door een apocalyptisch landschap. De mensheid is zo goed als uitgestorven, de overlevenden gaan elkaar te lijf om voedsel. Iedereen speurt in verlaten huizen naar gehamsterde voorraden blikjes om weer even vooruit te kunnen. Kannibalisme is aan de orde van de dag.

Het is bepaald geen vrolijke roman, ‘The Road’ van Cormac McCarthy. Maar de auteur ziet toch kans met vlijmscherp proza, een salvo van korte, beschrijvende zinnen, een prachtig boek af te leveren. Soms zondigt hij even tegen zijn eigen stijlregels en geeft een inkijkje in het hoofd van de man. Het zijn de ontroerendste momenten. In al zijn afschuwelijkheid is het slot van het boek zelfs hoopvol te noemen.

‘The road’ heeft wel wat weg van ‘Life and times of Michael K.’ van nobelprijswinnaar John Coetzee. Het is stilistisch strakker, maar inhoudelijk minder rijk, juist doordat de stijl afstand schept tot de hoofdpersonen. Dat neemt niet weg dat ‘The road’ een meesterwerk is. Zoals BBC Focus schreef: ‘This isn’t technically about climate change, but I think it’s the most important environmental book ever written.’