Heel lang geleden, toen ik dacht dat new wave cool was en de rest ouwe meuk, wijdde Jan-Douwe Kroeske eens een heel programma aan een bijkans bejaarde Canadees, genaamd Leonard Cohen. Het zal wel, dacht ik, en ik zou misschien wel meteen de televisie uitgezet hebben, als hij niet hiermee begonnen was:
Muzikaal de simpelheid zelve, maar wat een krachtige stem (ook Jennifer Warnes in de ondersteunende rol). De tekst was pure poëzie, een zeldzaamheid in de pop. Dat halve uur heb ik gefascineerd uitgekeken. Daarna ging ik zijn platen kopen.
Maandag treedt Cohen, inmiddels op de gezegende leeftijd 74, op in Ahoy. In juli, toen ik in Cambodja zat, was hij al in Amsterdam om het complete Westerpark aan zijn voeten te leggen. Ik hoop op een ontroerende herhaling en stiekem een beetje op een gastoptreden van het Avalanche Quartet:
