Aan alle kanten straalt het vakmanschap af van ‘Changeling’, de jongste film van Clint Eastwood, waarin Angelina Jolie een moeder speelt wier zoon verdwijnt. Vijf maanden later vindt de politie een kind en dringt het aan haar op om de zaak opgelost te hebben. Als ze protesteert, belandt ze in een nachtmerrie. Het levert een indrukwekkend verhaal op.
Eastwoods stijl van filmen zit tegen het larmoyante aan, zoals hij al toonde in het eveneens fraaie ‘Million Dollar Baby’, maar de kwaliteit is zo constant dat dit niet stoort. De regisseur heeft geen kunstgrepen nodig om de verhaalopbouw onder de neus van de kijker te duwen. Karakters worden op een natuurlijke manier geïtroduceerd, scènes hebben precies de juiste lengte, het verhaal houdt vaart zonder te jagen, details krijgen de juiste aandacht, zonder hinderlijk inzoomen.
Het grootste bezwaar tegen Changeling is het onevenwichtige spel van Jolie, bij wie de tranen vrijwel continu in de ogen staan. In de ene scène is ze radeloos op het hysterische af, dan weer een zelfbewuste jonge vrouw en in een van de slotscènes is ze ineens in staat tot agressie, waar ze in vergelijkbare omstandigheden eerder in de film als een bang musje wegkruipt. In de afzonderlijke scènes is ze met al haar overacting goed te pruimen, maar haar karakter is over de hele film genomen inconsistent.
Dat is jammer, want ‘Changeling’ had dus nog beter kunnen zijn. Heeft regisseur Eastwood toch een steek laten vallen.
