Tijdens het filmfestival had ik al een wrang-absurde film met Bouli Lanners gezien, en dat was goed bevallen, dus ging ik ook naar Eldorado, waarvan hij zowel hoofdrolspeler als regisseur is. Opnieuw is Wallonië de achtergrond van een troosteloze tragikomedie.
Het verhaal begint als Yvan, die zijn geld bij elkaar schraapt met het opknappen van oude auto’s, ’s avond thuis komt en junk Elie onder zijn bed vindt. Elie is gewapend met een mes en weigert onder het bed vandaan te komen. Omdat Yvan de politie er niet bij wil halen – in de tussentijd zou Eli kunnen ontsnappen – ontstaat een patstelling die pas wordt opgelost als beiden het op een akkoordje gooien.
Wat daarna volgt is een bizarre tocht waarin Yvan besluit Elie naar zijn ouders te brengen. Ze krijgen autopech, komen rare types tegen – kortom alle ingrediënten van een goede roadmovie zitten erin. Gaandeweg zakt de humor echter weg uit de film en doet Lanners zelfs een poging enige diepgang aan zijn karakter te geven.
Dat had hij beter niet kunnen doen, want de psychologie van de koude grond over Yvans overleden broertje doet afbreuk aan het verhaal. Tot dan toe had de kijker genoeg aan de handeling en schurende dialogen, maar nu wordt hij ineens uitgenodigd de innerlijke Yvan te beschouwen. Er waren subtielere en evenwichtigere methoden geweest om het zwarte randje aan Yvans leven dikker aan te zetten.
