Van alle anti-apartheidsstrijders die aan de eettafel van mijn ouders passeerden, maakten Zephania Kameeta en Carl Niehaus de meeste indruk. Beiden werden prominente gezichten in hun land in de post-apartheid tijd, maar waar Kameeta brak met de partijpolitiek en een onafhankelijke strijder voor burgerrechten in Namibië bleef, kwam Niehaus in het ANC-baantjescircuit terecht.

De laatste keer dat ik hem kort sprak was tijdens een GroenLinks-congres in Rotterdam, toen hij ambassadeur van Zuid-Afrika was. Dat hij daarna steeds minder aansprekende posten kreeg, was al een vingerwijzing. Vorige maand tuimelde hij hard van zijn voetstuk, in een puinhoop van schulden en leugens. Tot die leugens behoort dat hij gepromoveerd zou zijn Utrecht, maar hij maakte nooit af waaraan hij onder begeleiding van mijn vader aan begon.

Ik herinner me een getormenteerde man, minder gehard dan zijn vrouw Jansie. Het ziet ernaaruit dat hij bezweken is onder de verleidingen van een corrupte politieke cultuur, evengoed als onder de ondervragingen tijdens zijn gevangenschap in de apartheidstijd. Er zijn vrienden opgestaan die hem willen redden. Maar een held zal hij nooit meer zijn.