Jan Pronk voegt zich in het koor van lieden die vinden dat het eigenlijk de schuld van het Internationaal Strafhof is dat ngo’s Sudan uitgegooid worden door president Omar al Bashir. Als het Strafhof immers niet Al Bashir gedagvaard had, dan zou die niet boos geworden zijn en konden de ngo’s gewoon hun werk doen. Nu zijn de inwoners van Sudan, en Darfur in het bijzonder, extra de dupe.

Er lijkt iets van logica in de redenering te zitten. Toch deugt ze niet. De consequentie ervan zou namelijk zijn dat het Strafhof alleen uitgerangeerde oorlogsmisdadigers en genocideplegers zou mogen aanklagen. Wanneer de genocide nog bezig is, kan de betreffende machthebber het immers erger maken. Als je daar bang voor bent, had je aan het hele Strafhof nooit moeten beginnen.

Wie redeneert als Pronk geeft oorlogsmisdadigers een sanctie-instrument in handen: reageer met nog meer wandaden op een aanklacht, en het Strafhof krijgt een veeg uit de pan. Als deze redenering voet aan de grond krijgt, worden zittende dictators en hun protesterende vriendjes elders de schrik van het Strafhof, in plaats van omgekeerd.

Dat kan onmogelijk de bedoeling zijn. Het uitzetten van de ngo’s dient een extra paragraaf in de aanklacht tegen Al Bashir te zijn, niet de opmaat naar een vrijbrief om vervolging door het Strafhof uit te stellen zolang je maar aan de macht blijft.