Laten we er niet omheen draaien: de huidige Rotterdamse coalitie is nooit een krachtige symbiotische relatie geweest. De PvdA-fractie, overvallen door haar eigen grootte, heeft vanaf het begin moeite gehad om alle kikkers in de kruiwagen te houden. GroenLinks maakte aanvankelijk een ongelukkige wethouderskeus. Het CDA zit nog steeds met een geparkeerde crisis tussen wethouders en fractie.

De VVD was in deze een baken van rust. De twee wethouders deden weinig opvallend hun werk, de fractie hoorde je eigenlijk nooit. Tot de zaak Tariq Ramadan ineens hoog opspeelde, op een manier die de coalitiegenoten overviel. Niet zo gek dat de VVD onder druk gezet werd om in te binden. Als je standpunt voorspelbaar is, zoals GroenLinks over kolencentrales, wordt dissidentie nu eenmaal makkelijker geaccepteerd. Bovendien zat de PvdA bij Ramadan met interne dissidenten, zodat de VVD-stemmen keihard nodig waren om de zaak erdoorheen te slepen.

Alles leek gesust, tot de VVD gisteren ineens besloot uit het college te stappen. Dat is natuurlijk nogal curieus. Er zijn sinds het debat van vorige week immers geen nieuwe ontwikkelingen, althans niet in de Rotterdamse politiek. Het heeft er dus alle schijn van dat de VVD in tweede instantie bedacht heeft dat ze beter vorige week uit de coalitie had kunnen stappen. En het is met het oog op de verkiezingen van volgend jaar beter vanuit de oppositie een beetje te gaan moslim-bashen dan voortmodderen met onzichtbare wethouders. Opportunisme zou je het kunnen noemen.

De vraag is hoe nu verder. De coalitie heeft de krapst mogelijke meerderheid. De druk op de wijzemannencommissie van het CDA om de interne zaak te sussen, wordt nu helemaal groot. Peter van Heemst en zijn rechterhand Richard Moti zullen keihard moeten werken om ervoor te zorgen dat al hun fractiegenoten op tijd in de raadszaal zijn en op het juiste moment hun hand opsteken. Als je het mij een jaar geleden gevraagd had, zou ik nooit vermoed hebben dat GroenLinks nog eens het baken van rust zou worden.