Een echt Rotterdams café op een donderdagavond. Joviaal volk aan de bar, twee oude mannen die aan tafel met een perzisch tapijtje erop zitten te schaken. Gelig licht daalt neer uit gerokte lampen. Een ineengedoken man komt binnen, zijn gezicht staat als altijd op onweer. Er wordt automatisch een dubbele kopstoot voor hem op de bar gezet. Iemand knoopt een praatje met hem aan.

“Wat is er, Ronald? Heeft Geert nog altijd niet gebeld?”
“Nee. En dat terwijl ik toch beloofd heb het in bijna alles met hem eens te zullen zijn, als hij mij maar een senaatszetel gunt.”

“Rot voor je.”
“Rot? Onrechtvaardig zul je bedoelen! Op eigen kracht kan ik namelijk niet in de Eerste Kamer komen en dat weet hij best.”
“Nou ja, je zit al in de Rotterdamse gemeenteraad en de Provinciale Staten van Zuid-Holland. Dat is toch ook mooi?”

“Maar wel die oetlul van een Barry Madlener, die toen-ie nog bij mij in de Leefbaar Rotterdam fractie zat geen deuk in een pakje boter sloeg, lijsttrekker voor Europa maken. Dat is toch onrechtvaardig? Ik heb toch kwaliteiten?”
“Natuurlijk, Ronald. Maar Geert stuurt Barry naar Europa om van hem af te zijn. Hij was het meest onzichtbare PVV-kamerlid, Geert had helemaal niks aan hem.”

“Nou ja, dan niet hoor! Dan niet!”
“Zo kennen we je weer, Ronald, altijd strijdbaar.”
“Als-ie maar niet denkt dat-ie een poot aan de grond gaat krijgen in Rotterdam. Leefbaar Rotterdam en PVV zijn zeer verwant, wat zeg ik, we zijn bijna hetzelfde, maar de patriottische Rotterdammers weten echt wel bij wiens naam ze het vakje rood moeten maken. Bij die van mij! Doe me nog maar een dubbele.”