De sharia heeft in Nederland niet meer juridische status dan het huishoudelijk reglement van de voetbalbond. De Nederlandse politiek geeft dan ook geen goed signaal af door beslissingen van vermeende shariarechtbanken in Nederland hoog op te nemen. Die rechtbanken horen voor de Nederlandse wet namelijk evenveel status te hebben als de tuchtcommissie van de KNVB. Een formeel onderzoek maakt ze belangrijker dan ze horen te zijn.

Neem het afsluiten van islamitische huwelijken zonder dat daar een burgerlijk huwelijk aan ten grondslag ligt. Daar kun je je druk om maken, maar je kunt ook vaststellen dat een islamitisch huwelijk geen status heeft, dus dat de betreffende partners zonder enige vorm van contract samenwonen, zoals ook talloze andere Nederlanders. Hetzelfde geldt voor andere shariazaken, zoals scheidingen en erfenissen. Uitspraken hierover hebben geen status, horen die ook niet te hebben, en kunnen slechts door sociale druk worden afgedwongen. Maar sociale druk bestaat ook buiten de sharia om, zowel in allochtone als in autochtone kringen. Hoeveel Nederlandse erfeniskwesties worden niet informeel beslist in het voordeel van het kind met de grootste bek?

Het werkelijke probleem is de achterblijvende emancipatie van moslimvrouwen. Dat probleem is veel breder dan de groep die wellicht informeel onderworpen is aan een shariarechtbank. Er bestaan namelijk veel meer tradities en gewoonterecht. Vrouwen bewust maken dat ze zich daartegen kunnen verzetten als ze systematisch in hun nadeel zijn, is veel belangrijker dan een onderzoek naar de mannen die een shariarechtbank runnen.

Het bevorderen van emancipatie is ook veel effectiever dan het bestrijden van sharia-instanties, waar ongetwijfeld om geroepen zal worden als uit het onderzoek blijkt dat ze bestaan. Met het ontmantelen van een shariarechtbank verdwijnt namelijk niet de sociale structuur waaruit deze is voortgekomen (waarin overigens niet alleen de islam maar ook de sociaal-economische omstandigheden een voorname rol spelen).

Nu kan een zelfbewuste moslimvrouw natuurlijk nog steeds ervoor kiezen zich aan een shariarechtbank te onderwerpen. Dat is dan haar zaak, net zo goed als voetballers aanvaarden dat de KNVB zich uitspreekt over de straf voor de man die hen een doodschop heeft gegeven. Ook voetballers stappen pas sinds een jaar of wat naar de rechter als ze ontevreden zijn over een uitspraak van de tuchtcommissie. Wanneer moslims bewuster raken van die optie is veel meer gewonnen dan bij een potje shariabashen.
(gc)