“Ha, jeugdsentiment”, sprak mijn stripdetaillist, toen ik me met een stapel albums van Isabelle Avondrood bij de balie meldde. Hij had natuurlijk gelijk. De eerste verhalen dateren van de late jaren zeventig, maar twee jaar geleden had tekenaar Tardi de draad weer opgepakt.

Als kind kon ik bij tijd en wijle geen touw vastknopen aan de avonturen van de chagrijnige schrijfster, die zeer tegen haar zin bij allerlei verwikkelingen betrokken raakt. Dertig jaar later is dat nog steeds zo. Tardi fantaseert er lustig op los, maar kop of staart hebben de meeste verhalen niet. Het gaat vooral om de sfeertekening van Parijs rond de eerste wereldoorlog.

In april verschijnt Isabelle op het witte doek, onder regie van Luc Besson, die twee albums tot een coherent verhaal heeft geprobeerd te smeden, met in elk geval een pterodactylus erin. Het heeft er alle schijn van dat Isabelle een zoetere verschijning gaat worden dan op papier, zonder drankneus en eeuwige sigaret. Dat is dan wel weer jammer. De wereld van Isabelle zoals ik die ken, is te wreed voor Amélie.